“தீக்குளிக்கும் பெருமை – தமிழீழப் பெண்களின் வீரக் கவிதை”— ஈழத்து நிலவன்.

விரிந்து நின்ற வானம் போல…

அடுப்பூதும் பெண்களுக்கு,
அடிகள் எண்ணிப் படிக்கச் சொன்ன சமூகத்தில்,
கடலைக் கடந்து கனாக்களோடு வந்தாள்
ஒரு பெண் – தமிழீழப் பெண்!

விரல் நுனியில் விழுந்த வெந்நீரை,
வாளின் கூரிலே துடைத்தாள்.
சிருங்கேரிப் போரில் சிவந்தது பூஞ்சோலை,
அவள் நடையில் துடித்தது புறநானூறு!

“புலியென” ஒலித்தது உலகம்,
அவளுடைய மூச்சின் வேகத்தில்.
நெஞ்சுக்குள் சுமந்தாள் –
மண்ணுக்கும், மொழிக்கும் உயிராகிய நம்பிக்கையை.

விரிச்செழுந்த பசுமை நிலம்,
படுகாயங்களால் இழிந்தபோது
தாயின் கண்ணீரைச் சுவைத்தாள்,
ஏடுகளை எல்லாம் நெருப்பாக்கினாள்!

அவள் பெயர் யுத்தமில்லை;
வெறும் வெகுண்டல் அல்லவூ!
அவள் சுடுகாடுகளில் பிறந்த வீரமகள் –
வானத்தில் எழுதிய வெண்பா!

“பெண்கள் என்றால் பாதை இல்லை” என்றார் சிலர்,
அவள் பதிலாய் இரவின் இருளை வென்றாள்!
நிலவைக் கேட்டாள்:
“இது என் தாயின் நிலம், என் குருதியின் நிழல்!”