செம்மணி, தமிழீழம்.
(செம்மணியில் இருந்து தூண்டப்படும் தமிழின் வலி)
மண்ணைத் தட்டி எழுப்புகிறேன்…
அதில் ஓசை உண்டு!
இது மழை ஒலி அல்ல –
இது தமிழர் ரத்தம் சொட்டிய சத்தம்!
இங்கு ஒரு மரணம் இல்லை,
இங்கு ஒரு கூட்டக் கிழிப்பு!
அல்ல –
இங்கு ஒரு இனத்தின் அழிவை
திட்டமிட்ட திட்டத்தில் புதைத்திருக்கின்றனர்!
செம்மணி…
இல்லை, இது செம்மண் அல்ல!
இது சிங்கள இராணுவமும்,
அவர்களது நாய்கள் போல ஒட்டுகுழுக்களும்
முழு வண்ணக் கொடியால் கவியப் பார்த்த
தமிழர் மரண நிலவெளி!
ஒருவர் இல்லை…
நூறு கூட இல்லை…
நூற்றுக்கணக்கான உயிர்கள்
பிறக்கவுமே ஆணையிடப்பட்ட உயிர்த்தண்டனை!
மௌனமாக மூடப்பட்ட குழிகள்,
மாற்றப்பட்ட முகங்கள்,
தடங்கள் இல்லை – ஆனால் எச்சங்கள் பேசுகின்றன!
அதுவும்,
இது ஒரு தவறு இல்லை,
இது ஒரு தவிர்க்க முடியாத நிழலல்ல…
இது திட்டமிட்ட இனப்படுகொலை,
ஒரு அரசால், ஒரு ராணுவத்தால்,
ஒரு முழு இனத்தின் மீது குறியிடப்பட்ட வெறிச்சினை!
இன்று…
நாம் அவைதான் துரந்துகொண்டு இருக்கிறோம் –
மனிதத் தசைகள் பூமியில் ஊறியவையாக,
பிளந்த மண்டை ஓடுகள் போர் சொல்கின்றன,
நம்மால் மறுக்க முடியாத பூர்வீகச் சாட்சி!
நீதி?
இலங்கை அரசு அதை விரும்புகிறதா?
அல்ல!
அதன் பயம் என்னவென்றால்,
பிறந்தவிடும் உண்மை –
தம் இராணுவமே இனப்படுகொலையின் கருவி எனும் உண்மை!
தனிநபர் விடாமல் தூண்டிய புழுதியைத் தூளாக்கி,
முழு சமூகத்தின் அச்சத்தை மண்ணில் புதைத்தது!
துப்புகளை வாங்கிய ஒவ்வொரு நிழலும்
இன்றும் தமிழ் தேசத்தின் அடியில் கரைத்து
அந்தக் கணக்கில்பட்ட மனிதப் புகைகுழிகள்
இன்று தூங்கிக்கொண்டிருக்கின்றன…
இல்லை!
அவையெல்லாம் தூங்க விடக்கூடாது!
புதைக்கப்பட்ட ஒவ்வொரு தமிழர்
நம்மை எழுப்புகிறார்கள்,
அவர்கள் எச்சங்கள் நம்மை அழைக்கின்றன:
> “எங்களை மறந்துவிடாதீர்கள்!”
அதனால்தான்,
இன்று,
மாணவர்கள் கவிதையாய் எழுகிறார்கள்,
உறவுகள் கண்ணீரால் கொதிக்கிறார்கள்,
சிவில் சமூகம் உரிமையாய் கோருகிறது:
“இந்த அரசை தண்டியுங்கள்!”
நாம் தூண்டிய புகைகுழி,
மண்ணால் மூடியது அல்ல –
மறந்த சமூகத்தின் மெளனத்தால் மூடியது!
இப்போது,
தமிழனே…
உனது மனமும் மண்ணோடு தோண்டட்டும்!
உனது எழுச்சியும் நீதி கேட்கட்டும்!
உண்மை வேரை ஊன்றட்டும்,
புகைகுழி நீதியின் நுழைவாயிலாக மாறட்டும்!
– ஈழத்து நிலவன்.
07/06/2025
