துரோகி!
வழித்தடத்தில் நிழலாய் நடக்கும்,
வீரசரித்திரத்தைக் கிழித்து எறியும்,
தன் இனத்தின் உச்சியை உண்ணும்,
மாற்சிந்தனைக்கு அடிமை ஆன மனிதக்கூட்டம்!
அவர்களும் தமிழர்கள்தான் —
ஆனால், தமிழ் ஏந்திய தலைமுறைதான் இல்லை!

நினைத்துப் பார்…
தாய் மொழி மறந்தவன்,
தன் நாற்றத்தை அடக்கிக்கொண்டவன்,
பண்பாட்டை ஒரு பாரம் எனக் கருதி,
மாறன் மொழியில் வணங்கும் பரிதாப உருவம்!
அவன், விடுதலையைச் சொல்லும் வாயைக் காணவோ முடியாது!

எங்கே அவர்களின் அயராத உயிர்?
எங்கே திருநெஞ்சு துடிக்கும் செம்மல் உணர்வு?
விடுதலை என்றால், ஓர் இரக்கம் அல்ல —
அது நெருப்பின் நாக்கு, நீண்டதொரு தீக்குச்சி!

வழி நெடுக –
வஞ்சகத்தின் குழிகள் நிறைந்திருக்கின்றன,
சுழலில் சிக்கிக்கொள்ளும் பல முகங்கள்,
ஊனமுற்ற கண்கள், உருளும் உள்ளங்கள்,
விரட்டும் குள்ளநரிகள் –
தமிழின் தோல்போட்டு வரும் விலங்குகள்!

அடிமை எண்ணத்தில் கரைந்துவிட்டவர்கள்,
தங்கள் கைபிடி எதிரியிடம் கொடுத்தவர்கள்,
புதைப்பட்ட வரலாற்றைக் கண்டும் மூடியவர்கள் —
அவர்களை விட எமக்கே பேரவமா?

இன்று நாம் உரைக்கும் ஒவ்வொரு சொல்லிலும்
போரின் இசை இருக்க வேண்டும்.
வழுவும் நாக்குகளில்,
வெரியோடும் புரட்சி இருக்க வேண்டும்!

✰✰✰

அவன் கையில் சங்கம் இல்லை, ஆனால் உள்ளத்தில் சினம் இருக்கிறது.
அவளிடம் துப்பாக்கி இல்லை, ஆனால் கண்களில் தீ இருக்கிறது!

✰✰✰

விடுதலை –
ஒரு குறுகிய பயணம் அல்ல,
முழு தலைமுறைகளை அடைக்கும்
நெடிய, நெருடலான களப்போராடம்!
அதில் எச்சரிக்கையில்லாமல் நடக்க முடியாது —
அதில் உணர்வில்லாமல் வென்றுவிட முடியாது!

நம் இலக்கு: சுதந்திரம்!
நம் வழி: நெருப்பின் மீது நடந்து செல்லும் தடம்!
நம் குரல்: தாயின் புலம்பல் அல்ல — போரின் முழக்கம்!
நம் கவிதை: அழகு மட்டும் அல்ல — அறிவுயிரின் கோலம்!

இனி,
மாறனின் கைபிடி தேடி நடக்கும் நம் மக்கள்,
தம்மைத் திரும்பிப் பார்க்கும் நாள் வரும்;
அன்று,
அவர்கள் கண்ணீரில் கரையும் தங்கள் துரோகம்,
மீண்டும் தமிழர் வரலாற்றில் எழுதப்படலாம்!

✰✰✰