கிளிநொச்சியில் சமீபத்தில் நடந்த போராட்டம், முன்னாள் பிரதேச சபை உறுப்பினர் ஜீவராஜாவின் பேச்சின் மூலம், இலங்கை அரசியல் மீண்டும் ஒரு புதிய அத்தியாயத்தை ஆரம்பித்துள்ளது என்பதை எடுத்துக்காட்டுகிறது. இது வெறும் அபிவிருத்தி சார்ந்த கோபமல்ல; பல தசாப்தங்களாகத் தமிழினம் சுமக்கும் அரசியல் ஏமாற்றத்தின் வெளிப்பாடாகும். புதிய அரசு, புதிய தலைவர்கள், புதிய வாக்குறுதிகள் என்று ஒவ்வொரு தேர்தலிலும் அரங்கேறும் அரசியல் நாடகங்கள், வடக்கு-கிழக்கு மண்ணில் ஆழமான அவநம்பிக்கை விதைகளை விதைத்துவிட்டன.
✦. அபிவிருத்தி ஒரு பிரமை: யதார்த்தத்தின் கசப்பான வலி
முன்னைய அரசாங்கங்களைப் போலவே, அநுர தலைமையிலான அரசும் அபிவிருத்தியை ஒரு கவர்ச்சியான கருவியாகப் பயன்படுத்துகிறது. ஆனால், உண்மையில், சுண்டிக்குளம், பரந்தன், பூநகரி போன்ற பகுதிகளில் உள்ள வீதிகளின் அவலநிலை, இந்த அரசாங்கத்தின் வாக்குறுதிகள் வெறும் வெற்றுச் சொற்கள் என்பதை நிரூபிக்கின்றன. பல்லாயிரம் கோடிகள் அபிவிருத்திக்காக ஒதுக்கப்பட்டதாகக் கணக்குகள் சொல்லப்பட்டாலும், அவை பெரும்பாலும் ஒப்பந்தக்காரர்களின் பைகளும், அதிகாரிகளின் வங்கிக் கணக்குகளுமே நிரம்புகின்றன. மழைக்காலத்தில் வீதிகள் குளம் போல் மாறும்போது, ஒரு நோயாளியைக்கூட மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு செல்ல முடியாத மக்களின் இயலாமை, அரசாங்கத்தின் கவனக்குறைவையும், தமிழர் பிரதேசங்கள் மீதான பாகுபாட்டையும் வெளிப்படையாகப் பறைசாற்றுகிறது. அபிவிருத்தி என்பது சிங்கள மக்களைக் கவரும் ஒரு மந்திரச்சொல்லாக மட்டுமே இருந்து வருகிறது.
✦. வீட்டுத் திட்டங்களின் அரசியல் சூது: ஏழைகள் மீதான துரோகம்
சஜித் பிரேமதாசவின் வீட்டுத் திட்டங்கள், இப்போது “சஜித் பிரேமதாசவின் திட்டம்” என்று கூறி புதிய அரசாங்கத்தால் நிராகரிக்கப்படுகின்றன. இது வெறுமனே அரசாங்க மாற்றம் சார்ந்த சிக்கல் அல்ல. இது ஒரு அரசியல் சூது. போரால் பாதிக்கப்பட்ட மக்கள், தங்கள் வாழ்நாள் சேமிப்பையும், சில வேளைகளில் ஒரேயொரு நகையையும் அடகு வைத்து இந்தக் கனவு வீடுகளுக்காகப் போராடினர். இன்று அவர்களது பணம் காணாமல் போனது மட்டுமல்ல, அரசாங்கத்தின் பாகுபாடான நடவடிக்கைகளால் அவர்களின் எதிர்கால நம்பிக்கையும் காணாமல் போயுள்ளது. ஏழைகளின் துன்பத்தை வைத்து அரசியல் ஆதாயம் தேடுவது, இலங்கை அரசியலில் தொடரும் ஒரு அவல நாடகமாகும். இது, அரசாங்கம் மாறினாலும், தமிழ் மக்களின் நிலை மாறாது என்பதற்கான ஒரு சோகமான எடுத்துக்காட்டு.
✦. மாவீரர் நினைவேந்தல்: மரணத்தைக்கூட மதிக்காத வன்மம்
மாவீரர் நினைவேந்தல் என்பது தமிழ் மக்களின் ஆன்மாவில் கலந்துவிட்ட ஒரு நிகழ்வு. அது வெறும் இறந்தவர்களை நினைவுகூறுவது மட்டுமல்ல, அது தமிழ்த் தேசியத்தின் எதிர்காலத்தை உறுதிப்படுத்தும் ஒரு அரசியல் பிரகடனம். ஆனால், ஒவ்வொரு நவம்பர் மாதமும், துயிலும் இல்லங்கள் இராணுவத்தினால் முற்றுகையிடப்படுகின்றன. ஒரு தாயோ, தந்தையோ தங்கள் பிள்ளைக்கு ஒரு பூவைக்கூட வைத்து அஞ்சலி செலுத்த முடியாதபடி, இராணுவம் தடைகளை விதிக்கிறது. ஐ.நா மனித உரிமைகள் பேரவையில் நல்லிணக்கம் பற்றிப் பேசும் அரசாங்கமும், அவர்களின் அமைச்சர்களும், ஒரு சமூகத்தின் நினைவுகூறும் உரிமையைக்கூட மறுக்கிறார்கள்.
அமைச்சர் சந்திரசேகரன் போன்றோர் இத்தகைய நினைவேந்தல் நிகழ்வுகளில் கலந்துகொள்வது, ஒரு அரசியல் வேடமிடும் செயலாகும். சர்வதேச சமூகத்தை ஏமாற்றுவதற்காக, “இலங்கையில் அனைத்தும் அமைதியாக உள்ளது” என்று காட்ட அவர்கள் முயற்சிக்கின்றனர். ஆனால், இந்த நாடகத்திற்குள், தமிழ்த் தாயகத்தில் நடக்கும் இராணுவமயமாக்கல், நில அபகரிப்பு, பௌத்தமயமாக்கல் போன்ற வன்முறைகள் மறைக்கப்படுகின்றன. மாவீரர் தின நினைவேந்தல் மீதான தடை, அரசாங்கத்தின் உள்ளூர் கொள்கைகளுக்கும், சர்வதேச மேடையில் பேசும் வார்த்தைகளுக்கும் உள்ள முரண்பாட்டைத் தெளிவாகக் காட்டுகிறது.
✦. 13வது திருத்தம் முதல் தனி நாடு வரை: தொடரும் அரசியல் துரோகம்
1987 ஆம் ஆண்டு இலங்கை-இந்திய ஒப்பந்தத்தின் மூலம் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட 13வது திருத்தம், தமிழர்களுக்கான குறைந்தபட்ச அதிகாரப் பகிர்வைக்கூட முழுமையாக வழங்கவில்லை. நிலம், காவல்துறை அதிகாரங்கள் மத்திய அரசின் கட்டுப்பாட்டில் வைக்கப்பட்டுள்ளன. இந்தத் திருத்தம் தமிழ் மக்களின் அரசியல் அபிலாஷைகளைப் பூர்த்தி செய்யவில்லை என்பது வரலாறு. ஆனால், இதையும் தாண்டி, ஜே.வி.பி.யும், அநுர திஸாநாயக்காவும், நீதிமன்றத்திற்குச் சென்று வடக்கு-கிழக்கு மாகாணங்களின் இணைப்பை உடைத்தனர். தமிழ்த் தேசத்தின் பாரம்பரியத் தாயகம் இரண்டாகப் பிரிக்கப்பட்டது. இது வெறுமனே ஒரு சட்ட நடவடிக்கை அல்ல, மாறாக, தமிழ் மக்களின் அரசியல் இருப்பை சிதைக்கும் ஒரு திட்டமிட்ட செயலாகும்.
அநுர குமார திஸாநாயக்க, தமிழ்ப் பகுதிகளில் “கூட்டாட்சி பற்றிப் பேச நான் வரவில்லை” என்று நேரடியாகவே கூறியவர். இத்தகைய ஒரு அரசியல் பின்னணியில், தமிழர்கள் ஏன் இந்த அரசாங்கத்தின் மீது நம்பிக்கையற்றவர்களாக இருக்கிறார்கள் என்பது தெளிவாகிறது. அவர்களுக்கான அரசியல் தீர்வு, சிங்களத் தலைவர்களின் பேச்சில் இல்லை. அது தமிழ்த் தேசியக் கோரிக்கைகளில் மட்டுமே உள்ளது.
✦. முடிவுரை: அவநம்பிக்கையின் அலைகள்
கிளிநொச்சியில் எழுந்த மக்கள் குரல், வெறுமனே அபிவிருத்தியை மட்டும் கேட்கவில்லை. அது நீதி, மரியாதை, மற்றும் சுயநிர்ணய உரிமைக்கான ஆழமான கோரிக்கையாகும். இலங்கை அரசுகள், போரினால் சிதைக்கப்பட்ட தமிழர் தாயகத்தை மீண்டும் இராணுவமயமாக்கி, பௌத்த விகாரைகளை அமைத்து, சிங்களக் குடியேற்றங்களை ஊக்குவித்து, தமிழ் மக்களின் இருத்தலையே கேள்விக்குறியாக்கியுள்ளன.
இந்த அவநம்பிக்கை ஒரு தனிநபரின் கோபமல்ல, அது ஒரு தேசியத்தின் குமுறல். மாவீரர் தினத்தை கொண்டாட முடியாத துயரம், வீடு இல்லாத சோகம், அரசியல் ஏமாற்றங்கள் – இவை அனைத்தும் ஒன்று சேர்ந்து, தமிழர்களுக்கு இந்த அரசாங்கத்தால் எந்தத் தீர்வும் கிடைக்காது என்ற உணர்வை உறுதிப்படுத்தியுள்ளன. எதிர்கால சந்ததியினர், இந்த அரசாங்கங்களின் அரசியல் நாடகங்களையும், தமிழினத்திற்கு இழைக்கப்பட்ட துரோகங்களையும் மறக்க மாட்டார்கள். அவர்களின் போராட்டம் ஒருபோதும் ஓயாது.
எழுதியவர்: ஈழத்து நிலவன்
வரலாற்று ஆய்வாளர், தமிழ்த் தேசிய அரசியல் விமர்சகர்.
வடக்கு-கிழக்கு நிலத்தின் குமுறலை உலகிற்கு எடுத்துரைக்கும் எழுத்தாளர்.
24/09/2025
இந்தக் கட்டுரையில் வெளிப்படுத்தப்பட்டுள்ள கருத்துக்கள் ஆசிரியரின் சொந்தக் கருத்துகளே தவிர, அவை அமிழ்துவின் தலையங்க நிலைப்பாட்டைப் பிரதிபலிக்க வேண்டிய அவசியமில்லை.
